Poezje

Czym jest owa „rzecz czarnoleska”, której Tuwim poszukiwał w całej swej twórczości? Tęsknotą do ładu w chaosie świata? Prostotą, uwagą wobec szczegółu, poetyckim zachwytem nad prozaiczną przecież codziennością? Władzą absolutną nad słowem? A może do końca niedościgłą harmonią myśli i czynów, zdumieniem wobec własnych, nie zawsze trafnych wyborów i postaw? Wiele studiów i rozpraw napisano o tej poezji. I słusznie, bo warta jest analiz i naukowej refleksji. Ale w nas pozostaje dramat Piotra Płaksina, co nie umiał grać na klarnecie i Sokrates tańczący na zakurzonym ateńskim rynku. A czasami nostalgiczne pejzaże Tomaszowa z jakąś rozmową „smutnie nie skończoną”, którą każdy z nas przecież nosi w sobie.