Brutus, czyli o sławnych mówcach

Dialog Brutus powstał w ostatnich latach życia Cycerona. Z dzieła przebija żal, że po zakończeniu wojny domowej sztuka wymowy utraciła wpływ na życie polityczne, zawarta jest w nim także literacka polemika autora z młodszymi oratorami (attycystami) kwestionującymi jego pozycję jako najwybitniejszego mówcy.
 
Swoje opinie na temat stanu rzymskiej sztuki wymowy autor wplótł w przedstawienie jej historii. Wymienił w dialogu niemal 300 mówców. Dzięki starannie przemyślanej i kunsztownej formie, która jednocześnie pozwoliła zawrzeć wiele informacji zarówno biograficznych, jak i dotyczących samej sztuki oratorskiej, dialog Brutus jest nie tylko świetną próbką rzymskiej retoryki, ale także jednym z najwybitniejszych przykładów antycznej krytyki literackiej.
 
Pierwszy polski przekład dialogu Brutus pióra Erazma Rykaczewskigo ukazał się w XIX wieku. Tłumaczenie nowe zostało poprzedzone obszernym wstępem; do przekładu dołączono również komentarz, indeks osób i miejsc oraz słownik objaśniający słabo znane współczesnemu Czytelnikowi pojęcia z zakresu sztuki wymowy, a także polityczno-społecznego życia starożytnych Rzymian.

Cyceron 

(Marcus Tullius Cicero; 106–43 p.n.e.) – najsławniejszy mówca rzymski, także filozof i polityk. Jego spuścizna literacka obejmuje mowy, pisma retoryczne, pisma filozoficzne i listy. Proza Cycerona osiąga szczyty doskonałości, zapewniając autorowi pierwsze miejsce wśród stylistów łacińskich: cały okres jego działalności nazywamy w historii literatury „okresem cycerońskim”. Dzieła i osobowość pisarza wywarły doniosły wpływ na twórców europejskiej kultury.
 
Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.