Tragedie. Tom IV

Eurypides (ok. 485-406 p.n.e.) to najmłodszy i najbardziej „nowoczesny” z trzech wielkich tragików starożytnej Grecji, a jego sztuki po dziś dzień nie schodzą ze scen teatrów całego świata. Przyczyną jest ich uniwersalna problematyka, pozwalająca szukać w dawnych mitach odpowiedzi na wiecznie aktualne pytania o wartość życia i śmierci, o siłę miłości i nienawiści, o racje wojen i walor pojednania.

Bakchantki, jedyny „dionizyjski” dramat Eurypidesa, przedstawia tragedię rozszarpanego przez własną matkę i ciotki króla Penteusa, władcy, który przeciwstawił się zwycięskiemu pochodowi boga Dionizosa przez świat. Sztuka interpretowana sprzecznie – przez niektórych jako dowód bezbożności Eurypidesa, przez innych jako świadectwo jego nawrócenia – dowodzi, że poeta umiał docenić irracjonalne czynniki rządzące ludzką naturą. Ifigenia w Aulidzie ukazuje wewnętrzną walkę tytułowej bohaterki, która ostatecznie decyduje się złożyć ofiarę z życia, by zapewnić Grekom zwycięstwo pod Troją. Jedyny zachowany w całości dramat satyrowy, Cyklop, opowiada o przygodzie Odyseusza w jaskini Polifema. Tragedia Rhesos, oparta na epizodzie z X księgi Iliady, a przypisywana Eurypidesowi, niepozbawiona jest napięć i przemian nastrojów. Przenosi nas do obozu trackich wojowników, których król nie zadbał o wystawienie straży, poniósł więc niegodną żołnierza, ale zasłużoną śmierć we śnie.

Tom został wzbogacony o indeks obejmujący wszystkie tragedie Eurypidesa.