Książka jest kopalnią wiedzy o autyzmie dziecięcym, i to z pierwszego źródła; o autyzmie piszą tu bowiem rodzice, czyli ci, którzy problem odczuwają najgłębiej. Jest to książka o przeżyciach rodziców, o trudnym współżyciu z dziećmi odgradzającymi się od świata i heroicznym trudzie przywracania tych dzieci do normalności.[…]
Prof. dr hab.Małgorzata Kościelska
Kierownik Katedry Psychologii Klinicznej
Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego
Kiedy usłyszałam, że Magda, która do niedawna zajmowała się dziećmi autystycznymi, włączyła się w akcję pomocy dla Sarajewa, pomyślałam sobie, że robi to, ponieważ wie, co to znaczy stan zamknięcia, i część swojego życia poświęciła temu, by z podobnego stanu wydobyć chore dzieci.
Janina OchojskaPolska Akcja Humanitarna
„Płacz bez łez” przynosi przejmujące świadectwo głębokiej przemiany w rodzinach dotkniętych nieszczęściem autyzmu wczesnodziecięcego: od początkowego szoku i zagubienia w koszmarze i rozpaczy, poprzez uświadomienie sobie stanu rzeczy i „najtrudniejszą sztukę cierpliwości”, po pełną akceptację chorego dziecka i nawet, w wielu przypadkach, po uświadomienie sobie najgłębiej ukrytego sensu tego strasznego doświadczenia. […] Książka uczy walki z Losem – i poddania się temu Losowi zarazem. Uczy, że życie jest Próbą i Wyzwaniem, ale zarazem wskazuje, jak ważna w nim jest pokora. I, co najważniejsze – uczy, jak trzeba kochać.
Małgorzata Musierowicz
Książkę opracowała Magdalena Grodzka-Guźkowska. Autorka od połowy lat siedemdziesiątych zajmowała się dziećmi autystycznymi w Ośrodku Terapeutycznym dla Dzieci Upośledzonych przy Wydziale Psychologii UW. Później prowadziła poradnię dla dzieci autystycznych i ich rodzin w Instytucie Psychiatrii i Neurologii. Jej sukcesy w pracy zyskały uznanie – w 1985 roku jako jedyna specjalistka spoza Wielkiej Brytanii została zaproszona do udziału w londyńskim sympozjum na temat autyzmu. Swoje refleksje i doświadczenie zawarła w książce „Dziecko autystyczne Dziennik terapeuty” (PWN Warszawa 1984, 2000).
„Płacz bez łez. Listy rodziców dzieci autystycznych” to poruszające świadectwa rodziców dotkniętych chorobą dziecka, doświadczeniem tak ciężkim, że aż nie możliwym do uniesienia w samotności. Często autorzy listów wsparcie i pomoc odnajdywali dopiero w ośrodku prowadzonym przez panią Magdalenę – osobę, której los nie szczędził trudnych przeżyć. Już jako czternastoletnia dziewczynka działała w podziemiu. Mimo, że sama musiała ukrywać się przed Niemcami, ratowała żydowskie dzieci. Zatrzymana w ulicznej łapance, uciekła z transportu jadącego do Majdanka. Przeszła przez 6 obozów jenieckich. Te i inne ciężkie wydarzenia uodporniły ją na własne nieszczęścia, a jednocześnie uwrażliwiły na los drugiego człowieka, szczególnie dzieci. Jest osobą o niezwykłej sile ducha, która daje nadzieję i wsparcie rodzicom małych pacjentów.
Przeczytaj także:
Zasłużona dla Warszawy
