Dziewięć esejów dantejskich

„Dziewięć esejów dantejskich” to proza charakterystyczna dla Borgesa, ale też bardzo szczególna. Borges jawi się tu jako przenikliwy krytyk literacki, a zarazem czytelnik – zafascynowany, wręcz rozkochany w dziele jednego z największych twórców literatury światowej. Przywołując rozliczne, interesujące interpretacje „Boskiej Komedii” Dantego, Borges sam zabiera głos w burzliwie często przebiegającej i toczącej się od lat dyskusji wokół tego dzieła, zaskakując i zachwycając nas, jak zwykle, swym nieprzeciętnym oczytaniem, erudycją i intuicją badawczą.