Wilcze dzieci

Bojowy szlak czerwonoarmistów znaczyły stosy bestialsko pomordowanych bezbronnych ludzi, masowe gwałty, grabieże, pożary i powszechna dewastacja mienia. Nikt nie był bezpieczny od żądnych zemsty sowieckich zdobywców. Śmiertelne żniwo wśród ludności cywilnej zbierał też przeraźliwy głód. Gdy umierały matki, dzieci, często kilkuletnie, zostawały same.

Według różnych źródeł w lasach i ruinach tych terenów ukrywało się około dziesięciu tysięcy sierot. Niektóre źródła podają, że nawet dwadzieścia tysięcy. By zdobyć cokolwiek do jedzenia, przemierzały pieszo wiele kilometrów. Przekradały się też na Litwę, gdzie żebrząc o żywność, miesiącami, czasem latami, tułały się od wioski do wioski. Kilka dekad później nazwano je wilczymi dziećmi.

Ktoś mógłby rzec – co to za nazwa! Ale czyż nie jesteśmy trochę, jak wilki? Razem z wilkami spędzaliśmy czas w lasach – mówi jedno z  byłych "wilcząt".
To jest prawdziwa opowieść o nich.

Wioletta Sawicka urodziła się i mieszka na Warmii. Z wykształcenia jest pedagogiem, ale zawodowo pracowała jako dziennikarka. Doświadczenie zdobywała w Polskim Radiu Olsztyn, z którym była związana przez kilkanaście lat. Zajmowała się głównie publicystyką, reporterką i dziennikarstwem śledczym. Jest laureatką kilku branżowych nagród, w tym "Ostrego pióra" przyznawanego przez BCC. Później zamieniła mikrofon na dziennikarstwo prasowe. Pracowała w "Gazecie Wyborczej" oraz pisała reportaże historyczne dla "Gazety Olsztyńskiej".
Jako autorka zadebiutowała w 2014 roku powieścią "Wyjdziesz za mnie, kotku?". Przyjęty ciepło debitu skutkował kontynuacją losów bohaterów w "Będzie dobrze, kotku" i "Jeśli się odnajdziemy, kotku", czyli potocznie zwaną przez czytelników "kocią sagą". W kolejnych latach ukazały się inne powieści obyczajowe autorki: "Dzień cudu", "Wyspy szczęśliwe", "Czas próby", "Piękna miłość" oraz pięciotomowa bestselerowa saga kresowa "Wiek miłość, wiek nienawiści" inspirowana losami kresowej rodziny autorki.
"Wilcze dzieci" to pierwsza książka Wioletty Sawickiej z gatunku literatury faktu, w którym wykorzystuje swoje reporterskie doświadczenie.