Georges Perec urodził się w 1936 r. w Paryżu w rodzinie polskich Żydów.
Od 1942, po śmierci rodziców, był wychowywany przez ciotkę. Po skończeniu szkoły średniej studiował historię i socjologię na Sorbonie. W latach 1958-59 służył w armii, a po jej opuszczeniu ożenił się i wyjechał z żoną do Tunisu. Od 1962 r. do 1979 r. Perec pracował jako archiwista w archiwum laboratorium neuro-psychologicznego przy szpitalu Saint-Antoine w Paryżu. W latach 60. 9 Perec wspólnie z tłumaczem Eugen’em Helmle i muzykiem Philippe’m Drogoz’em pisał słuchowiska radiowe.
Jako pisarz zadebiutował powieścią „Rzeczy” w 1965 r., za którą otrzymał nagrodę Prix Renaudot. W 1967 r. dołączył do awangardowej grupy literackiej, OuLiPo (Ouvroir de Litterature Potentielle – Pracowni Literatury Potencjalnej) założonej przez Raymonda Queneau i Francisa Le Lionnais. W tym samym roku ukazał się „Człowiek, który śpi”, na podstawie którego w 1973 r. autor wspólnie z reżyserem Bernardem Queysanne nakręcili film fabularny. Twórczość w ramach OuLiPo zaowocowała dwoma słynnymi powieściami „La Disparition” (1969) i „Les Reventes” (1972).
W 1978 r. Perec opublikował swoją najgłośniejszą powieść „Życie, instrukcja obsługi”, uhonorowaną prestiżową nagrodą Prix Medicis.
Georges Perec zmarł na raka w 1982 r. Uznawany jest za jednego z najważniejszych prozaików francuskich drugiej połowy XX w.
