Po raz pierwszy po polsku!
„Pewnego razu w Moskwie” czekało na pierwsze francuskie wydanie niemal trzydzieści lat. Polskiemu czytelnikowi wątki powstałej w latach 1966–1967 powieści mogą być znane z „Wieku umiaru” wydanego razem z „Kobietą zawiedzioną” (1995 r.).
„Pewnego razu w Moskwie” to opowieść o kryzysie – małżeńskim i egzystencjalnym, którego podczas podróży do stolicy Związku Radzieckiego doświadczają Nicole i André. Zmagania bohaterów z nieuchronnie upływającym czasem oraz realiami życia za żelazną kurtyną stanowią dla Simone de Beauvoir punkt wyjścia do rozważań na ważne w całym jej dorobku literackim tematy, jak miłość i przyjaźń, problem kobiecości i męskości, rozczarowanie – tak życiowe jak polityczne, wreszcie – starość. Wydane po raz pierwszy po polsku „Pewnego razu w Moskwie” daje czytelnikowi możliwość kolejnego (i być może innego) spojrzenia na twórczość prozatorską autorki „Mandarynów”.
Przejmujący obraz starzejącego się małżeństwa, które w czasie wspólnej podróży rozczarowuje się zarówno odwiedzanym krajem, Związkiem Radzieckim, jak i sobą.
„Nie mówiła mu o swoich kaprysach, żalach i codziennych zmartwieniach. On z pewnością także miał własne małe tajemnice, ale w zasadzie wiedzieli o sobie wszystko" – trafnie podsumowuje Beauvoir samotność w związku. Gorycz związana z upływem czasu, a także egzystencjalny niepokój nałożone są na opinie dotyczące kraju za żelazną kurtyną, który poznany z bliska nie przypomina wychwalanego socjalizmu.
Autorka z charakterystyczną dla siebie powściągliwością buduje nastrój niepokoju – spowodowanego zarówno relacjami w rodzinie, jak i powojenną sytuacją polityczną na świecie. Mistrzowskie powiązanie problemów ludzkich na tle wielkiej polityki.
Sylwia Chutnik
Simone de Beauvoir z humorem przedstawia ostatni z egzystencjalnych kryzysów. Wielka historia i silne emocje (oraz wódka)… wszystko to w Moskwie!
„Le Figaro Madame”
Simone de Beauvoir (1908-1986) – francuska pisarka i filozofka, związana życiowo i zawodowo z Jeanem-Paulem Sartre’em. Jedna z najważniejszych postaci feminizmu lat siedemdziesiątych. W swoich inspirowanych egzystencjalizmem pracach stawiała pytania o sens życia w pełnym absurdów świecie, na który człowiek został skazany. Autorka m.in. „Drugiej Płci”, „Mandarynów” oraz „Kobiety zawiedzionej”.
