Boża podszewka. część druga

Dalsze, powojenne losy Maryśki i Gieniusi, opowiedziane na tle dziejów rodziny Jurewiczów, podzielonej między dwie ojczyzny. Schorowana Maryśka, zdana na łaskę braci, byłej służby i sowieckiej medycyny, żyje nadzieją wyjazdu do Polski, do córki. Gieniusia tymczasem, zajęta budowaniem nowego życia i pierwszymi miłościami, z wolna zapomina o matce. "- Lubisz tańczyć? – pyta Maryśka. – Zatańcz ze mną walczyka! – Ach pani, mileńka – wzbrania się zmieszana dziewczyna, ale podchodzi posłusznie. – Tańcz! I raz – dwa – trzy! I raz – dwa – trzy! – obraca nią Maryśka. – I w prawo! I w lewo! I kółeczko! Dźwięczą szklane paciorki na szyi dziewczyny. Tańczy bez uśmiechu, sztywno. – Boisz się? Stasia kiwa potakująco głową. Maryśka puszcza ją i kręci się sama. Nagle trzask. Na gliniany tok wypada jej z kieszeni okrągłe, jarmarczne lusterko i rozsypuje się na kawałki. – O Boże! – woła Maryśka. – Nieszczęście! Stasiu – prosi – obejmij mnie! Ratuj! – Jak, pani? Jak? – Może sklei się? Może… może… – Maryśka zbiera z toku odłamki szkła. – Co będzie? Nie ma już mojej Gieni. Stasia obejmuje ją i tak trwają, głowa przy głowie. I zostać ciężko, i iść nie ma gdzie – wyrzeka, kiwając się, Maryśka. Stasia kolebie się razem z nią. – Pani, poprawi się – pociesza. – Pobóż się! – Dalibóg! – bije się w piersi dziewczyna."