Są w różnym wieku i z różnych ojców. Spotykają się w Warszawie, by pochować matkę. Nathalie – najstarsza z nich – grywa role rosyjskich emigrantek w amerykańskich serialach klasy B. Jej przyjazd po ćwierćwieczu nieobecności wywołuje silne emocje w dwóch młodszych – topiącej smutki w alkoholu neurolożce Agacie i Miłce, zakonnicy w wieku chrystusowym. Już na lotnisku rozpoczyna się regularna wymiana ognia. Fochy są amunicją podręczną, łatwą w użyciu, choć nie zawsze celną. Trwa nieustanny pojedynek na miny i pogardliwe spojrzenia.
W ferworze działań wojennych rodzi się pytanie: która z nich jest tą trzecią – nie do pary? A na horyzoncie pojawia się jeszcze jedna bohaterka – szefowa matriarchalnego klanu, znienawidzona wiejska kuternoga, bajstruk, komuszyca, marcowa docentka, amatorka czarnych aut i cudzych mężów.
Opowieść o braku kobiecej solidarności, powtarzalności rodzinnych historii i o tym, że czasem należy dokończyć niedokończone, wyrzucić trupa z rodzinnej szafy i przestać uciekać.
Joanna Marat – autorka powieści o losach kobiet z historią w tle, między innymi cyklu gdańskiego, na który składają się dwa tomy: „Jedenaście tysięcy dziewic” i „Madonny z ulicy Polanki”. Z natury bardziej jątrzycielka literacka niż pocieszycielka.
