Średniowieczne podstawy nauki nowożytnej

Wbrew przeważającym opiniom ziarno, z którego wyrosła nauka nowożytna, zostało zasiane w świecie starożytnym i średniowiecznym na długo przed rewolucją naukową XVII wieku. W gruncie rzeczy rewolucja ta byłaby czymś nie do pomyślenia bez skumulowania poprzedzających ją dokonań trzech wielkich cywilizacji: greckiej, islamskiej i łacińskiej. Chrześcijańska cywilizacja łacińska Europy Zachodniej, dysponując naukowym bogactwem uzyskanym dzięki przekładom źródeł grecko-islamskich w XII i XIII wieku, zapoczątkowała ostatni etap podróży intelektualnej prowadzącej do naukowej rewolucji, która przekształciła świat.
Przygotowanie drogi dla nowej nauki XVII stulecia umożliwiły Europie średniowiecznej cztery zasadnicze czynniki: dokonanie w XII i XIII wieku przekładów na język łaciński greckich i arabskich tekstów naukowych; rozwój uniwersytetów, które powstawały wyłącznie w Europie Zachodniej i posługiwały się owymi przekładami jako podstawą swego programu naukowego; przystosowanie się chrześcijaństwa do nauki świeckiej; przekształcenie arystotelesowskiej filozofii przyrody. Książka niniejsza zawiera opis osiągnięć nauki średniowiecznej oraz skrupulatne rozważania dotyczące ich roli w przebiegu wydarzeń, które doprowadziły do rewolucji naukowej.