Młoda Żydówka z Lublina, dziewczyna z dobrego domu, od niedawna szczęśliwa mężatka, już na początku wojny zostaje wyrwana z bezpiecznego świata, w którym się wychowała. Doświadcza koszmaru getta lubelskiego i warszawskiego, uwięzienia przez gestapo, utraty najbliższych. Przechodzi przez piekło strachu, okrucieństwa, poniżenia, odkrywając przy tym, jak kruche jest to wszystko, co stanowi o człowieczeństwie. Mimo że udaje jej się przetrwać, życie nie jest już dla niej darem, staje się wyrokiem, samotną pokutą pamięci.
Wstrząsające świadectwo Anny Langfus, francuskiej pisarki polskiego pochodzenia, oprócz wybitnych walorów literackich wyróżnia także perspektywa: ofiary, ale i współsprawcy, uczestnika i obserwatora, okrutnego tak samo dla innych, jak i dla siebie.
Skazana na życie była jedną z pierwszych we Francji powieści podejmujących temat Zagłady. Została doceniona przez krytykę i wyróżniona prestiżową nagrodą Charlesa Veillona, wydano ją także w jidysz i po angielsku. Choć wykorzystuje wątki z życia autorki, jest nie tyle autobiografią, ile twórczym aktem terapii i ekspiacji. Anna Langfus wciąż na nowo zadaje pytanie, jak – i po co – żyć po Zagładzie, wciąż tak samo pozostawiając je bez odpowiedzi.
Anna Langfus (1920-1966)
Francuska pisarka, z pochodzenia polska Żydówka, od 1946 roku mieszkająca we Francji. Autorka dramatów, m.in. Les Lepreux (1956) oraz powieści Skazana na życie (1960), Les Bagages de sable (1962), wyróżnionej nagrodą Goncourtów (powieść ukaże się również nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka) i Saute, Barbara (1965).
