Urodzony w roku 1939 w Izraelu w rodzinie imigrantów z Polski Amos Oz zaliczany jest do najwybitniejszych współczesnych prozaików izraelskich. Szkołę średnią ukończył w kibucu Hulda, po czym odbył służbę wojskową i ukończył studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. Wróciwszy do kibucu jął się pracy literackiej, która przyniosła mu uznanie w kraju i za granicą. W 1993 roku otrzymał prestiżową Nagrodę Księgarzy Niemieckich, przyznawaną corocznie z okazji Targów Książki we Frankfurcie. Brał udział w wojnie sześciodniowej (1967) na froncie synajskim i w wojnie roku 1973 na wzgórzach Golan. Od lat jeden z czołowych działaczy w izraelskim ruchu pokojowym na rzecz porozumienia z Palestyńczykami.
W Polsce znany z kilku powieści, m.in. „Mój Michał”, „Fima”, „Poznać kobietę”, „Aż do śmierci”, „Czarna skrzynka”, „Dotknij wiatru, dotknij wody”, „Pantera w piwnicy”, „Tam, gdzie wyją szakale”, oraz zbioru szkiców „Na ziemi Izraela”.
Tom „Opowieść się rozpoczyna” zawiera eseje, w których Oz analizuje kunszt pisarski klasyków literatury światowej od Czechowa, Fontanego, Kafki począwszy, poprzez Agnona, Yizhara i Shabtaia – swych rodaków – do Gabriela Garcíi Márqueza. Jak zacząć opowieść, mając przed sobą czystą, białą kartkę papieru? Zdawałoby się, że nic prostszego, jeśli tylko pragnie się opowiedzieć jakąś historię. A jednak pisarze robią to na rozmaite sposoby: albo niemal utożsamiają się z narratorem, albo się wobec niego dystansują; niekiedy stwarzają tylko pewien klimat, nastrój, czasem znów uciekają się do dialogu bohaterów. Zawsze jest to – według Amosa Oza – rodzaj swoistego kontraktu, który autor zawiera z czytelnikiem. Przyjmując warunki owej umowy, trzeba się liczyć z tym, że lektura utworu nie będzie tylko łatwą rozrywką…
