Janusz Krasiński urodził się w Warszawie w 1928 roku. Członek Szarych Szeregów (AK); w czasie Powstania wywieziony do Oświęcimia, następnie do Dachau. Po powrocie do kraju został oskarżony o działalność szpiegowską na rzecz Amerykanów i skazany na piętnaście lat więzienia, z czego odsiedział dziewięć w więzieniach na warszawskim Mokotowie, Rawiczu, Wronkach. Zwolniony na mocy amnestii w 1956 roku, uniewinniony w 1998 roku przez Sąd Najwyższy (Izba Wojskowa).
Wybitny prozaik i dramaturg. Dwie spośród jego sztuk Śniadanie u Desdemony i Czapa grane były z powodzeniem od Paryża po Moskwę. Autor powieści Haracz szarego dnia, Wózek, Syn Wallenroda oraz zbiorów opowiadań, reportaży, a także słuchowisk (emisje m.in. w BBC, w holenderskim radiu Hilversum, w Japonii). Laureat licznych nagród m.in. St. Piętaka za Wózek (1967), Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich za Na stracenie (Toronto, 1993), Marii Ginter za Twarzą do ściany oraz Związku Rzemiosła Polskiego nagroda im. Wł. St. Reymonta za całokształt twórczości (1997). Dwie ostatnie powieści przed ukazaniem się w druku były czytane w Radiu Wolna Europa.
Niemoc jest trzecią z cyklu powieści powiązanych postacią głównego bohatera, Szymona Bolesty. Pierwszą było Na stracenie (Versus, 1992), drugą Twarzą do ściany (Czytelnik, 1996). Choć dzieje jej bohatera jako żywo przypominają los Autora, Niemoc, podobnie jak części ją poprzedzające, nie jest autobiografią. Nie ogranicza się też w niej Krasiński do rozliczeń z epoką Gomułki. Opisując ówczesne życie Bolesty, pisze wciąż o doświadczeniu totalitaryzmu. O ile jednak wcześniej bohater znajdował się w sytuacji ekstremalnej, zagrożony przede wszystkim unicestwieniem biologicznym, teraz jawi się jako łudzony pozorami zaszłych zmian outsider. Wciągany w tryby systemu, stawiany wciąż przed pokusą wyboru fałszywych wartości, usiłuje wywikłać się z sieci ubezwłasnowolniającej ideologii.
