Moje wspomnienia, wydane po raz pierwszy nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu w 1977 roku, są bodaj najgłośniejszą pozycją w dorobku Wacława Solskiego, polskiego pisarza emigracyjnego od lat powojennych mieszkającego w Stanach Zjednoczonych. Autor opisuje w nich swoją młodość, od spędzonego w Łodzi dzieciństwa, poprzez podjęcie działalności w młodzieżowej organizacji socjaldemokratycznej w Mińsku, aż do czasu gdy pod koniec lat dwudziestych, przebywając w Berlinie, zerwał z ruchem komunistycznym.
Moje wspomnienia to bardzo szczery obraz burzliwej młodości, która była zaledwie wstępem do fascynującego życiorysu kosmopolity, pisarza i dziennikarza, ale którą sam autor uważa za najważniejszy okres w swoim życiu.
Wacław Solski
właśc. Wacław Pański (1897–1990) – pisarz emigracyjny, publicysta, działacz polityczny. Urodzony w Łodzi, od roku 1920 mieszkał kolejno w Rosji, Niemczech i Francji, a od roku 1945 w Stanach Zjednoczonych. Debiutował wydaną po rosyjsku powieścią Stakan wody (1926), publikował także po niemiecku i francusku. Przez pewien czas stracił umiejętność pisania po polsku, by potem wrócić do języka ojczystego.
Współpracował z wieloma pismami emigracyjnymi, m.in. z londyńskimi „Wiadomościami Polskimi” i paryską „Kulturą”, a także z radiem „Wolna Europa”. Jest autorem kilkunastu powieści, opowiadań, reportaży, baśni dla dzieci, a także esejów o sztuce filmowej, pisanych częściowo wspólnie z Sergiuszem Eisensteinem i Wsiewołodem Pudowkinem.
