Joyland

Stephen King wraca w „Joyland” do czasów własnej młodości. Z wielkim sukcesem.

Jak zwykle King pisze znakomicie i jego powieść ani nie śmieszy naiwnością, ani nie nudzi, ani – co najważniejsze – nie przytłacza nadmiarem środków, tradycyjnie używanych w horrorach. Wszystko jest subtelne i wyważone, w półtonach i półcieniach, przyprawione delikatnie – i pewnie przez to może mniej się spodobać tym, którzy przywykli do fontann krwi czy masakr piłą łańcuchową. […] Co mnie tradycyjnie zachwyca w powieści Kinga, to niebywale plastyczny i działający na wyobraźnię sposób pisania, a także znakomity pisarski warsztat.

„Joyland” to historia wyposażona w dobrze znane Kingowskie rekwizytorium – zjawiska paranormalne, elementy amerykańskiej popkultury, budowanie napięcia i wzbudzanie grozy oraz prowincjonalną przestrzeń, która staje się miejscem niezwykłych wydarzeń. Ale mimo znanych już chwytów „Joyland” jest kolejną świetną książką autora, która wciąga i tak naprawdę do ostatnich stron nie wiadomo, ku czemu prowadzi.

Znakomita, złożona psychologicznie powieść. Stephen King jest tak powszechnie uznawany za mistrza grozy i horroru, że zapomina się, że jego największym darem jest zmysł opisywania codzienności.

Imponujący majstersztyk, subtelne studium charakteru, od którego nie sposób się oderwać.

Stephen King jest jak zwykle znakomity.

King daje czytelnikowi odczuć tęsknotę i żal zrodzone z tragedii, i wprawnie oddaje życzliwość i małostkowość, które często cechują małomiasteczkową rzeczywistość.

King jest mistrzem konstruowania opowieści i oddawania ducha opisywanych miejsc.