Czwarte już wydanie „Jaśnie Panicza”, w którym ocaliła pamięć o jednym z największych pisarzy XX wieku, to ważna i klasyczna już pozycja literatury faktu, czyniąca z Joanny Siedleckiej mistrzynię reportażu biograficznego.
Ostatnio czytałem książkę o Gombrowiczu Siedleckiej i zdumiałem się. Żadnego właściwie podobieństwa z moim dzieciństwem (…). Gdzież mnie tam było do gombrowiczowskich majątków, kamienic, wizyt, wieczorków, stałego dochodu.
Czesław Miłosz. „Rok myśliwego” (Paryż 1990)
W tej urzekającej w swojej skromności książce, która jest prawdziwym wytchnieniem po nadętych polonistycznych rozprawach, najbardziej nieoczekiwane są wiernie zapisane rozmowy z dawną służbą Gombrowiczów.
Jan Kott, „Zeszyty Literackie”, nr 21/1988
Na podstawie zgromadzonego przez Siedlecką materiału można by nakręcić filmową sagę, jakichś polskich Budenbrooków. Gombrowiczowie pokazani są jako rodzina osuwająca się stopniowo w ruinę, tracąca majątki, skazana na dramatyczną wegetację w Polsce Ludowej. (…) Ta rewelacyjna perspektywa książki Siedleckiej ustawia wizerunek Gombrowicza w zupełnie nowym świetle. (…) Wydaje się, że w taki sposób jeszcze nikt o Gombrowiczu nie pisał.
Janusz Majcherek, „Kultura Niezależna”, nr 43/1988
(…) „Jaśnie Panicz” – z pozoru zwykły zbiór relacji – stał się bestsellerem i zbiera tryumfalnie nagrodę za nagrodą. Książka to bowiem iście sensacyjna. I to sensacyjna wieloznacznie.(…) Elektryzujące informacje o dobrym Wiciu pochodzą z pierwszej części „Jaśnie Panicza”, doprawdy rewelacyjnej w pomyśle i wykonaniu.
Maria Bojarska, „Nowe Książki”, nr 8/1988
