Jadwiga Staniszkis opowiada o swoim życiu – o mężczyznach, relacjach z córką, podróżach po świecie i o malutkich mieszkaniach, które kupuje w różnych rejonach Polski. Nie brakuje oczywiście wynurzeń na temat historii, polityki i spraw aktualnych. W książce jest także kilka wywiadów prasowych, których Jadwiga Staniszkis udzieliła w 2007 roku.
Wciąż jestem dla samej siebie sekretem. I właśnie dlatego piszę tę książkę – aby zrozumieć choć trochę z owej tajemnicy, zmusić się do zastanowienia się nad sobą, do odtworzenia owej, niekontrolowanej do końca, wewnętrznej dynamiki. Chciałabym przekazać coś z tej refleksji czytelnikowi, ale już w postaci modelu raczej niż osobistych wynurzeń. Postanowiłam poświęcić na to dwa miesiące – dłuższe zajmowanie się sobą byłoby dla mnie zbyt nudne! Nie będzie to książka typu „szczere wspomnienia”, i nie tylko dlatego, że szczerość nie jest możliwa, ale ponieważ autentycznie nie pamiętam swoich poprzednich „ja”: są tylko jakieś strzępy wspomnień i pełna obojętność, a nawet obcość wobec tamtych mnie. Pełna szczerość, nawet gdyby była osiągalna, zmieniłaby zbyt wiele we mnie samej i trochę się tego obawiam. Przy moim nawyku dawania się prowadzić każdorazowo przez aktualny sposób „problematyzowania” siebie (ma to coś z grania roli, teatru i chęci bycia prymuską, ale też logicznego „dopełniania” sytuacji) mogłoby to wymusić zbyt wiele zmian w moim dotychczasowym życiu – a tego nie chcę.
Jadwiga Staniszkis
Jadwiga Staniszkis
Urodziła się w 1942 roku w Warszawie. Socjolog, politolog, publicystka, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytutu Studiów Politycznych PAN, a także na Wydziale Nauk Politycznych Wyższej Szkoły Biznesu – National Louis University w Nowym Sączu. Jej specjalnościami naukowymi są socjologia organizacji, socjologia polityki i analiza wychodzenia z komunizmu. Zajmuje się też zagadnieniami transformacji społeczeństw postkomunistycznych, instytucjonalizacji postkomunistycznego porządku oraz globalizacji. Jest absolwentką Sekcji Socjologicznej Wydziału Filozoficznego UW (1971 – doktorat, 1978 – stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie socjologii, od 1991 – profesor). Czynnie uczestniczyła w intelektualnym życiu politycznym na UW – konspiracyjnych spotkaniach dyskusyjnych, seminariach oraz protestach studenckich Marca ’68, za co była represjonowana: zwolniono ją z pracy w Instytucie Socjologii UW (przywrócona w 1981) oraz siedem miesięcy przetrzymywano w areszcie. W sierpniu 1980 na zaproszenie Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku uczestniczyła w negocjacjach ze stroną rządową, weszła w skład Komisji Ekspertów MKS. Po zawarciu Porozumień Sierpniowych i utworzeniu NSZZ „Solidarność” była doradcą związkowców. Po wprowadzeniu stanu wojennego wykładała we Wszechnicy Solidarności i publikowała w prasie podziemnej.
Wykładała na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, na Uniwersytecie Harvarda, Uniwersytecie Michigan, a także w Chinach, Japonii i na Tajwanie. Była stypendystką w Wilson Center w Waszyngtonie. W 2004 roku otrzymała nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (tzw. polski Nobel) w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych za badania nad procesem transformacji Polski i świata. Trzydziestego pierwszego sierpnia 2006 prezydent Lech Kaczyński odznaczył ją Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jest autorką wielu książek, między innymi: Poland: Self-limiting Revolution (Polska. Samoograniczająca się rewolucja) (1985), Ontologia socjalizmu (1989), The Dynamics of Breakthrough in Eastern Europe (1991), Postkomunistyczne państwo: w poszukiwaniu tożsamości (2000), Postkomunizm: próba opisu (2001), Władza globalizacji (2003), O władzy i bezsilności (2006), oraz licznych artykułów.
