Dwie kultury

Zaprezentowany przez C. P. Snowa w Cambridge w 1959 roku wykład pt. „Dwie kultury i rewolucja naukowa” wywołał – wbrew najśmielszym oczekiwaniom autora – prawdziwą burzę. Przerodziła się ona następnie w długotrwały spór o wyjątkowo dużym zasięgu (zaistniał nawet jego „polski wątek”), w który zaangażowały się uznane osobistości świata nauki.
Wyodrębnione przez Snowa „dwie kultury” to kultura humanistów („uczonych o literackiej proweniencji”) oraz kultura przyrodoznawców. Przyczyną narastającego od XIX wieku podziału stał się, z jednej strony, burzliwy rozwój nauk ścisłych i techniki, z drugiej zaś – konserwatyzm elit społecznych, z uporem lansujących tradycyjny, humanistyczny model kształcenia. Sytuacja ta prowadziła do „naukowego analfabetyzmu” osobistości życia publicznego.
Jest rzeczą niebezpieczną, gdy istnieją dwie kultury, które nie mogą lub nie chcą znaleźć wspólnego języka. W czasach, gdy nauka w znacznej mierze decyduje o naszym losie […] jest to niebezpieczne w najbardziej praktycznym sensie – konkluduje Snow.