Biały Kieł

Wspaniała powieść Jacka Londona. Historia dzielnego psa, który od szczenięctwa musi sam dawać sobie radę pośród dzikich zwierząt i złych ludzi, staje się więc także dziki i niebezpieczny. W końcu – dzięki przyjaźni z dobrym opiekunem – znajduje spokój i bezpieczeństwo, znajduje swoje miejsce na Ziemi.

Szczeniak warknął cicho, gdy dłoń dotknęła jego sierści, wobec czego ręka podniosła się i wymierzyła mu klapsa. Wilczek odsłonił zęby i jednocześnie przysiadł pokornie. Dłoń zaś, powracając, drapała go za uszami i gładziła po grzbiecie.

– A oto dowód – ciągnął Szary Bóbr. – Kiche jest jego matką, to jasne. Ale ojcem jego jest wilk. Tak więc wiele jest w nim wilka, a mało psa. Kły jego są białe, więc niechaj imię jego będzie Biały Kieł. Rzekłem. To mój pies. Czyż bowiem Kiche nie była psem mego brata? A brat mój umarł.

Szczeniak, który otrzymał w ten sposób imię, leżał i patrzał.