Nazywano ją Królową Fado, porównywano do Edith Piaf i Billy Holliday. Dzięki swemu talentowi i charyzmie rozsławiła fado na całym świecie. Jej niezwykły magnetyzm, naturalny czar, brak wszelkiej sztuczności, zachwycają nas również podczas lektury tej biografii. Vítor Pavão dos Santos sprawia, że czujemy żywą obecność Amálii, jakbyśmy byli przyjaciółmi, którym opowiada, z humorem i czułością historię swojego barwnego życia. Jest to portret Amálii malowany jej głosem, pełen życia dzięki serii rozmów, jakie autor przeprowadził z diwą fado i odkrywający nam jej artystyczną drogę, począwszy od pierwszych występów w Retiro da Severa po apogeum jej kariery, gdy miała u swych stóp paryską Olimpię, londyński Savoy czy nowojorskie Lincoln Center.
Vítor Pavão dos Santos
Zawodowo zajmuje się krytyką i badaniami teatralnymi oraz rysunkiem teatralnym. Założył Muzeum Narodowe Teatru ( Museu Nacional do Teatro), którym kierował przez dziewiętnaście lat. Jest autorem pierwszej pracy poświęconej teatrowi rewiowemu w Portugalii („Revista a Portugesa”).
Spis treści
Ostatnia rozmowa
Historia pewnej rozmowy
Uwertura – Ai, Esta Pena de Mim – Jakże mi siebie żal!
1. Gostava de Ser Quem Era – Chciałabym być, kim byłam (1920 – 1938)
2. A Ronda dos Bairros – Rondo dzielnic (1939 – 1943)
3. Ai, Mouraria – Aj, Mouraria (1944 – 1948)
4. Foi Deus – Bóg tak chciał (1949 – 1955)
5. Barco Negro – Czarna Łódź (1956 – 1961)
6. Com Que Voz – Jakim głosem (1962 – 1967)
7. Vou Dar de Beber a Dor – Napoję ból (1968 – 1974)
8. O Fado Chora-se Bem – Fado dobrze się płacze (dzień dzisiejszy)
Amália w komentarzach. Odrobina z ogromu doniesień prasowych
Amália publicznie. Najważniejsze zagraniczne występy
Nagrody, odznaczenia i niektóre inne wyróżnienia
Amália aktorką
Przewodnik po głosie w formacie CD
Najważniejsi autorzy śpiewani przez Amálię
