Polskie Kresy wytworzyły własną piękną legendę, zrodziły takich gigantów literatury jak Mickiewicz, Słowacki, Herbert i Miłosz, ale stały się też ziemią kaźni i straszliwych zbrodni. A zbrodnie te, dokonywane w latach. 1939-1945 na Polakach i Żydach przez ukraińskie formacje nacjonalistyczne, odbijały się jak echo hańbą odwetu. „Nienawiść” to książka o tamtych czasach, o konflikcie sumienia i dramacie ludzkiej godności, a także pamięci, o której Kardynał Stefan Wyszyński pisał kiedyś: „Gdy gaśnie pamięć ludzka, dalej mówią kamienie”. Ten zbiór wstrząsających opowiadań nie pozwala, by tylko kamienie mówiły. W pełnych głębi i prawdy obrazach Srokowski ocala świat, o którym wielu chciałoby zapomnieć. Z niezwykłą ekspresją i wrażliwością pochyla się nad każdą ofiarą, jednoczy się z każdym cierpieniem i przestrzega przed nienawiścią.

Stanisław Srokowski

Poeta, prozaik, dramaturg, krytyk literacki, tłumacz. Urodzony na Kresach; po wypędzeniu w 1945 r. wraz rodziną osiadł w Szczecińskiem. Studiował na WSP w Opolu (dyplom 1960), potem pracował w Legnicy jako nauczyciel. Po Marcu 68 zmuszony do opuszczenia szkoły, zamieszkał we Wrocławiu, gdzie pracował m.in. jako dziennikarz. W stanie wojennym wyrzucony z redakcji; blisko dwa lata bezrobotny. W latach 1990-1993 wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego. Aktywny uczestnik działań na rzecz odnowy społecznej i politycznej. Założył Solidarność w redakcji „Wiadomości”, doradzał Z. W. NSZZ Solidarność R. I. we Wrocławiu; był rzecznikiem prasowym związku. Autor wielu powieści, m. in. „Duchy dzieciństwa”, „Repatrianci”, „Lęk”, „Anioł zagłady” i tomów poezji (m. in. „Strefa ciszy, „Akty”, „Zjadanie”, „Miłość i śmierć”), a także książek biograficznych, sztuk teatralnych, słuchowisk. 

W 2007 roku książka "Nienawiść" Stanisława Srokowskiego otrzymała wyróżnienie od kapituły Nagrody im. Józefa Mackiewicza.