W życiu trzeba o siebie walczyć, a Hanka po prostu trwa. Ma na to solidne usprawiedliwienie: od kilku lat jest wdową, samotnie wychowuje nastolatka i samo przetrwanie wymaga od niej wiele wysiłku. W rezultacie jej życie pozostaje zamrożone, odstawione na pobocze, odłożone na później. Nieoczekiwanie Hanka trafia na ślad tajemnicy rodzinnej, który wiedzie ją na kręte ścieżki przeszłości. Dzięki przyjaciółce babci poznaje dzieje kobiet ze swojej rodziny. W barwnych opowieściach ożywają ludzie mieszkający na Podlasiu w latach międzywojennych. Ich dramatyczne losy, naznaczone przez historię i ukształtowane przez osobiste trudne wybory sprawiają, że Hanka zaczyna postrzegać swoje życie z zupełnie innej perspektywy. Uświadamia sobie, że jej tragedia nie jest ani wyjątkowa, ani tak wielka, by do końca życia mieć żal do całego świata. Że musi odbudować własne życie, podjąć ryzyko, przezwyciężyć stare lęki...

W powieści Katarzyny Leżeńskiej obecne są wątki podejmowane w jej wcześniejszych książkach: poszukiwanie autentyzmu przeżyć, trudna sztuka wychodzenia z kryzysów życiowych, skomplikowana dynamika relacji międzyludzkich. Odnajdujemy tu także charakterystyczną dla autorki empatię, wnikliwość psychologiczną i umiejętność kreowania postaci. Wielkim walorem tej książki jest obraz przeszłości w całym jej zmysłowym bogactwie szczegółów, a także sposób, w jaki autorka, bez patosu, opisuje polskie losy wojenne.

Właśnie o takich postaciach chciałabym czytać jak najczęściej. Wierząc zarazem, że nie jestem w tym pragnieniu odosobniona. Tym bardziej, że w losach Julii, Rozalii i Marty odbijają się losy tysięcy polskich kobiet, których udziałem były problemy znacznie bardziej skomplikowane niż złamany paznokieć i trzy kilo ponad miarę.