"Lewiatan" należy z pewnością do najciekawszych książek Carla Schmitta. Jest zwięzłym wykładem jego poglądów filozoficznych, również na państwo i dzieje kultury. A przy tym sytuuje je w horyzoncie bezpośrednich inspiracji Schmitta – myśl Hobbesa stanowiła dla niego bowiem ciągłe wyzwanie i stały punkt odniesienia, jako najwybitniejsza bodaj odpowiedź na rozpad średniowiecznego świata, ale zarazem też początek nowożytnego upadku tradycyjnie rozumianej sfery publicznej. 

"Lewiatan" to śmiałe, niezwykle oryginalne, zaskakująco spójne i nad wyraz konsekwentne odczytanie najsłynniejszego dzieła Hobbesa, być może najbardziej wpływowej teorii politycznej, jaką wydała nowożytna filozofia. Swoją interpretację Schmitt wspiera licznymi odwołaniami do historii zarówno samej figury Lewiatana, jak i dziejów recepcji "Lewiatana" Hobbesa. 

Polemika z dziełem Schmitta wymaga odwagi nie mniejszej niż erudycja jego autora, dowcipu równego jego bezwzględności.

Carl Schmitt (1888–1985)

Niemiecki teoretyk prawa, politolog i filozof społeczny, profesor Uniwersytetu Berlińskiego, krótko członek NSDAP i Pruskiej Rady Państwa (1933). Studiował nauki polityczne i prawo w Berlinie, Monachium i Strasburgu. Autor licznych dzieł z zakresu filozofii prawa, filozofii polityki, prawa międzynarodowego. W Polsce ukazała się jego „Teologia polityczna i inne pisma” (2000).