Czas w dziejach. Poglądy na czas od prehistorii po dzień dzisiejszy

Czas stanowi bez wątpienia jedną z fundamentalnych osobliwości ludzkiego doświadczenia, nie ma jednak żadnych dowodów na to, że posiadamy jakiś specjalny zmysł czasu, analogiczny do zmysłów wzroku czy słuchu. Bezpośrednio doświadczamy jedynie czasu teraźniejszego; świadomość istnienia przeszłości i przyszłości zawdzięczamy pamięci oraz wyobraźni (którą poszczycić się może tylko człowiek). Większość z nas czuje intuicyjnie, że czas biegnie nieustannie w sposób samorzutny i niepodlegający żadnym wpływom; wie też, że jego pomiar jest kwestią umowną, a mimo to przekroczenie międzynarodowej linii zmiany czasu często wywołuje konsternację: „zyskujemy” bądź „tracimy” wówczas całą dobę!
Książka prezentuje najważniejsze etapy rozwoju naszych wyobrażeń o czasie. Dowiadujemy się, jak postrzegali czas starożytni i jakie zmiany w podejściu do tego zagadnienia wniosły średniowiecze i renesans. Rewolucja przemysłowa XVIII wieku sprawiła, że wartość czasu zaczęto mierzyć pieniądzem, w XX wieku zaś Einstein udowodnił, że czas nie zawsze płynie z jednakową szybkością. Zmieniały się na przestrzeni dziejów kalendarze, zmieniały zegary – od słonecznych i wodnych po atomowe. Dziś, gdy potrafimy mierzyć czas z ogromną precyzją, doświadczamy zarazem nieustannej presji z jego strony; trudno sobie wręcz wyobrazić, że nie zawsze ludzka aktywność podporządkowana była dyktatowi zegarka…